«Βάστα το νου...να μην γκρινιάξει του καιρού»

Πάνε λίγες μέρες που έλαβα μήνυμα από τη Μαρίζα˙ απόψεις και λόγια του Αμερικανού George Carlin, - ένας απο τους μεγαλύτερους stand up κωμικούς όλων των εποχών - για τη ζωή, τα γηρατειά, το θάνατο. Στάθηκα...

«Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα! Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φτάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ'ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστράμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας: ρε γαμώτο... τί βόλτα!», το κράτησα. 

Ο Νίκος Καζαντζάκης το ‘χει πει ακόμα καλύτερα με το Ζορμπά του: «Αυτό που θέλω ν' αφήσω πίσω μου είναι ένα καμένο κάστρο. Τίποτ' άλλο δε θέλω ν' αφήσω». Το άκουσα πρώτη φορά από τον Ίρβιν Γιάλομ, η αλήθεια είναι, μετά έμαθα ότι ανήκει στον Καζαντζάκη.

Να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο, να κάνεις όλα, μα όλα, όσα έχεις πεθυμήσει και ονειρευτεί και όταν φεύγεις πια να μην μένει τίποτα από σένα παρά ένα καμμένο κάστρο... 

 Θα έγραφα κι άλλα... βλέπεις όμως έρχονται γεγονότα έκτακτα, ακαριαία, μη αναστρέψιμα, απώλειες νέων ανθρώπων, που για κάποιο λόγο - άγνωστο γιατί και πώς - δεν θα προλάβουν να ρουφήξουν το μεδούλι της ύπαρξής τους, για να την παραδώσουν στο θάνατο ως καμμένο κάστρο. 

Σε μια τέτοια στιγμή που τα λόγια του Καζαντζάκη και του Carlin μου έμοιαζαν άκαιρα ήρθαν και με βρήκαν τα στιχάκια του Θανάση Παπακωνσταντίνου:

«Bάστα το νου, βάστα το νου να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα και τσιγκουνεύεται στη γλύκα...»

Να το λοιπόν, αυτό έψαχνα για να πω στη Μαρία που δοκιμάζεται αυτό τον καιρό από το απρόοπτο, το ακαριαίο και αναπάντεχο: 

"βάστα το νου, βάστα το νου,

να μην γκρινιάξει του καιρού

που έκανε με τον πόνο κλίκα

και τσιγκουνεύεται στη γλύκα".

 Και αφού την τσιγκουνεύτηκε ο καιρός, εσύ έχεις την επιλογή σου: 

«Bάρα καλή, βάρα γερή,

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή

κι άσε να νιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία»...

Αυτά για σήμερα που «στις χαραυγές ξεχνιέμαι» (αγαπώ ιδιαίτερα την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού από το Γιώργο Μιχαήλ)

 
Υ.Σ.: Α ρε μπαγάσα Θανάση έχεις ένα μοναδικό τρόπο να σκαρώνεις στιχάκια που φτάνουν στο νωτιαίο μυελό της ύπαρξής μας. Πως το λες στην «Ανδρομέδα»;

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

Λατρεύω και τις «γριές» σου... 

Καλή γριά μου γίνε,
γίνε κοριτσάκι
και στα αγριολίβαδα
τρέξε να κρυφτείς.
Ήλιος πυρπολητής
κι ανάλαφρο αεράκι
μαζί σου παίζουν
το παιχνίδι της ζωής.

 
...Όταν έχασα τη γιαγιά μου - μάνα μου έπρεπε να πω γιατί με μεγάλωσε - θυμάμαι αγνάντευα από την αυλή που έπαιζα παιδί τον κάμπο του χωριού, εκεί στην ορεινή Αρκαδία, μουρμούριζα «γιαγιά μου γίνε πάλι κοριτσάκι...» και έβλεπα τη γιαγιά μου με φόρεμα πλουμιστό να τσαλαβουτάει στα πλημμυρισμένα από τις βροχές χωράφια που γεμίζαν πάπιες το Χειμώνα, να κυλιέται το Καλοκαίρι στο λιβάδι ανάμεσα στις θημωνιές από τα στάχυα, να δρασκελίζει τους όχτους των αμπελιών το Φθινόπωρο και στο τέλος αποκαμωμένη να ξαπλώνει κάτω από τον ανάλαφρο ασημένιο ίσκιο που έκαναν οι ιτιές στο Βυρώνι, και διάολε ορκίζομαι ότι κρυφογέλαγα... 

Κατερίνα