Όλα είναι δρόμος...

Απομεσήμερο 9 Μαρτίου. Ο χρόνος πίσω... οδηγώ κάπου στην Καποδιστρίου, με κατεύθυνση προς Αγία Παρασκευή. Με περιμένουν οι τελευταίες προετοιμασίες για τα εγκαίνια της ARTEAT. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα τραγούδι του Θανάση Πακανωνσταντίνου... 

«Μιλώ με τα ψηλά τ’ απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια...»

 

Χαμογελώ στον ήλιο που σκορπά χωρίς τσιγκουνιά τη γλύκα του μεσημεριού. Το άγχος των προηγούμενων ημερών, η απογήτευση, η πικρία για τις λάθος επιλογές  έχουν υποχωρήσει.

Μπροστά μου μόνο ο δρόμος, ο δρόμος που με πάει στο χώρο της ARTEAT˙ ο δρόμος που με πάει σε ένα νέο ξεκίνημα˙ ο δρόμος που με πάει σε ένα όνειρο˙ στη δημιουργία, στο αντίδοτο της κρίσης, της μιζέριας, της απογοήτευσης˙ ο δρόμος που με πάει στην προσωπική μου ουτοπία,  στο «όπως ήθελα να ζήσω».

Δρόμος που με βγάζει και σε άλλες χαρές, αλλά μάλλον και σε ακόμα περισσότερες απογοητεύσεις... Ναι αλλά έτσι είναι η Ζωή˙ ένας δρόμος που τον χαράζεις μόνος σου˙ η μοναξιά είναι αναγκαία προϋπόθεση της διαδρομής, αρκεί να συναντά κάπου, κάποτε τις μοναξιές των άλλων. Ένας δρόμος, ένα ταξίδι από το σκοτάδι στο φως και από το φως στο σκοτάδι.

Το μυαλό μου ταξιδεύει στον αδερφό μου. Υπολογίζω ότι εκείνη τη στιγμή πετά πάνω από το Μόναχο, με τελικό προορισμό τον Καναδά˙ «διωγμένος» από την πατρίδα του, με προορισμό μια άλλη πατρίδα, που φαίνεται πιο γενναιόδωρη από αυτή που μας γέννησε.

Πικραίνομαι με το φευγιό του˙  χαίρομαι με τη χαρά του γιατί ανοίγει ένα νέο δρόμο.

Γιατί τελικά όλα εναι δρόμος...

Με εκφράζουν απόλυτα οι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα:

"Δεν κοπάζει δε σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ’ την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα θα αντέξω
να τρικλίζω εκεί έξω
ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος...
Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος..."

Κατερίνα Καρύγιαννη

Υ.Σ.: Έστω και με καθυστέρηση  θέλω να σας ευχαριστήσω όλους και έναν- έναν ξεχωριστά που ήσασταν δίπλα μας στις 9 Μαρτίου, που μας στηρίξατε με το χαμόγελο, την αγάπη και τις όμορφες ευχές σας. Και πέντε φιλιά για την Κατερίνα, τη Δέσποινα, τη Βάσω και τη θεία Πάτρα, γιατί χωρίς αυτές δεν θα τα είχαμε καταφέρει τόσο καλά.