...Και ο ήλιος να χάνεται στη θάλασσα

Αλλιώτικος ο χρόνος των διακοπών ˙ υποταγμένος στο εσωτερικό μας ρολόι, ταυτισμένος απόλυτα με το εδώ και τώρα˙ εδώ στην απέραντη θάλασσα˙ εδώ στην καυτή  αμμουδιά˙ εδώ κάτω από τα αρμυρίκια˙ εδώ κάτω από τον πυρπολητή ήλιο... 

Τώρα βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά˙ τώρα αφουγκράζομαι την ανάσα της θάλασσας˙  τώρα κλείνω τα μάτια˙ τώρα σκέφτομαι τίποτα.

Η ύπαρξη στο εδώ και τώρα˙ χωρίς μνήμες˙  χωρίς βουλές για το αύριο, χωρίς τίποτα. Μηδέν κι απ’ το μηδέν, μηδέν... 

Το αυτί μόνο να νανουρίζεται από το πήγαινε - έλα των κυμάτων˙ η γλώσσα να μετράει την αλμύρα του θαλασσόνερου ˙ το πετσί να αναρριγά από τη θέρμη του ήλιου˙ η μύτη να οσφραίνεται θυμάρι και αγριοβότανα. ...

Και τα μάτια να ταξιδεύουν στο πέλαγο την ώρα που ο ήλιος χάνεται πέρα μακριά, σε ένα απροσδιόριστο σημείο στο Ιόνιο, ενώ εσύ «κρέμεσαι» πάνω απ’ τα βράχια που τα βαραίνει η σκιά της καστροπολιτείας της Μεθώνης. 

Η ύπαρξη στο εδώ και τώρα˙αναπνέω˙ παίζω˙ κολυμπάω˙ περιδιαβαίνω˙ ξαπλώνω˙ διψάω˙ πεινάω...

... Η χελώνα να τέμνει στον εντελώς  δικό της χρόνο το χορταριασμένο πλακόστρωτο του Κάστρου˙  λευκά πανάκια να ξεπροβάλουν αναπάντεχα από τα χαλάσματα των τειχών του.  Και όταν διασχίζεις την πέτρινη γέφυρα που ενώνει το κάστρο με το Μπούρτζι, μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά να σε κοιτούν αδιάφορα πια - χωρίς να σου ζητάνε τίποτα - χιλιάδες μάτια, Μοθωναίων, Βυζαντινών αρχόντων, Φράγκων και Ενετών ιπποτών, Τούρκων, Αιγυπτίων, Γάλλων «απευλευθερωτών», Βρετανών συμμάχων  και Ελλήνων αδερφοφάγων του Εμφυλίου...

 

Μμμμμ...  Καλοκαίρι στη Μεθώνη

«τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
Καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει»,

όπως λέει και ο Διονύσης.

Κ.Κ.

Υ.Σ.: Ιωάννα μου καλή κι αγαπημένη τα αυγουστιάτικα φεγγάρια δεν μου πηγαίνουν πια. Ίσως γιατί μου θυμίζουν αγάπες που παράστησαν τις μεγάλες και ανεκπλήρωτους έρωτες..Δεν αποζητώ πια ούτε ανεκπλήρωτους έρωτες, ούτε αυγουστιάτικα φεγγάρια. Μόνο τον ένα και μοναδικό έρωτα που δεν σε προδίδει ποτέ˙ τον έρωτα για τη Ζωή˙ για το θαύμα της Ύπαρξης˙ για τη Δημιουργία.