"Ιστορία φτιάχνουν οι παρέες"

Έλεγα ότι με γέλασαν τ΄αυτιά μου, την πρώτη φορά, αλλά όχι˙ από την ταράτσα της γειτονικής μονοκατοικίας που μαζεύεται κατά καιρούς  μια παρέα πιτσιρικάδων ακουγόταν κιθαρίτσα και τραγούδι. «Βρε τα παιδιά», σκέφτηκα «μπράβο». Φύσαγε και ένα βορειαδάκι και δεν άκουγα καθαρά στην αρχή, μόνο το γρατσούνισμα της κιθάρας και ένα μουρμουρητό˙ γνωστή η μελωδία αλλά... έστησα αυτί απ΄την άκρη της βεράντας:  

«Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι

και το κελί μας κόκκινο ουρανό»...

Σάστισα ...  το «σφαγείο» του Μίκη βρήκε πάλι θέση στις παρέες;

Μετά από λίγες μέρες η παρέα μαζεύτηκε πάλι. Μια Δευτέρα ή Τρίτη˙  έτσι για σπάσιμο στην αρχή της εβδομάδας˙ όχι τα γνωστά μαζευόμαστε σαββατοκύριακο και τέτοια. Ο ήχος της κιθάρας ακουγόταν πιο καθαρός και πιο δυνατός αυτή τη φορά˙ βόηθαγε και η άπνοια. Καθαρές και γάργαρες και οι φωνές τους:

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Η βουβή, αν εξαιρέσεις το βουητό των αυτοκινήτων, γειτονιά μας έσπασε τη σιωπή της. Οι πιτσιρικάδες παίζουν μουσική και τραγουδάνε. Τραγουδάνε όμορφα, αγαπημένα τραγούδια του Μίκη και του Μαρκόπουλου, με κέφι και με νεύρο. Πρωτόγνωρα πράγματα˙ ευχάριστα πρωτόγνωρα πράγματα.

Με τούτα και με κείνα στεριώνεται μέσα μου η ελπίδα ότι η κρίση φέρνει και καλά συναπαντήματα.

Ιστορία γράφουν οι παρέες που λέει κι ο Διονύσης˙  γράφουν την καθημερινή, αβάσταχτη ανθρώπινη ιστορία τους˙ βρίσκουν  τρόπο να ζουν, να εκφράζονται, να ελπίζουν, να μην φοβούνται, να ξορκίζουν το κακό, την αδικία, την απελπισία. 

Ευτυχώς η Ζωή είναι ακόμα εδώ.

Γι΄αυτό,

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

Το αφιερώνω στην παρέα της γειτονικής ταράτσας που σπάει απρόβλεπτα και απρογραμμάτιστα  την ένοχη σιωπή μας ˙ και παρακαλώ να συνεχίσουν να το κάνουν. Το αφιερώνω στην παρέα της Λάρισας ˙ το Μήτσο, την Αλεξάνδρα, το Βαγγέλη και τη Φανή˙ για τα συναπαντήματά μας γύρω απ’ την κιθάρα του Μήτσου˙ τότε που ξορκίζαμε τους δαίμονές μας και πιστεύαμε ότι την «έχουμε» τη Ζωή˙ την «έχουμε» την ευτυχία.

Κ.Κ.