Που είναι η σοφία που χάσαμε;

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώστης κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει...

...Και είπε ο  Έλιοτ  «…που είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση;  Που είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφορία;

Αλήθεια, που είναι σήμερα η γνώση του «μεταλλαγμένου» κοινωνικά ανθρώπου; Που είναι η σοφία; Που είναι η αλήθεια μας;

Αποσβολωμένοι από την υπερβολική πληροφόρηση νομίσαμε ότι η πληροφορία και η γνώση είναι σοφία. Πιστέψαμε ότι κρατάμε τον κόσμο στα χέρια μας, επειδή αποκτήσαμε την δυνατότητα της άμεσης on line πληροφορίας και τη δυνατότητα της άμεσης  πρόσβασης στα αρχεία της γνώσης(internet).

«Τρέξαμε» με τέτοιες ταχύτητες  και χωρίς να το καταλάβουμε, οδηγήσαμε στη λήθη, και σε ύπνο βαθύ την σοφία που έχουμε μέσα μας, την  αιώνια αλήθεια  που πήραμε  «προίκα»   ερχόμενοι στο κόσμο∙ την τράπουλα που φέρνουμε μαζί μας για να επιλέξουμε εμείς πως θα παίξουμε στο παιχνίδι της ζωής. Και δεν θυμηθήκαμε  καν ότι έχουμε μαζί μας την τράπουλα... Και  ξεχάσαμε την «προίκα» μας, η οποία αναλλοίωτη μέσα στο DNA μας υπάρχει στους αιώνας των αιώνων, κρατώντας σαν επτασφράγιστο μυστικό το εν τη γενέσει μας δυνατό και αδύνατο. 

Τι κρίμα! Να έχουμε τέτοια προίκα μαζί μας και εμείς να πιστεύουμε ότι κανείς δεν μας προίκισε∙ ότι ήρθαμε φτωχοί και ρακένδυτοι, εξαρτώμενοι μόνο από τα επίκτητα αγαθά του υλικού μας κόσμου.

Ξεχάσαμε ότι μέσα στο  DNA μας υπάρχει όλη η σοφία και η γνώση,  ξεκινήσαμε  ένα  ατέρμονο ταξίδι  αναζήτησης της «μυστικής γνώσης»,  της σοφίας και της αλήθειας.
Δρόμο παίρναμε δρόμο και δρόμο αφήναμε. Όμως ήταν δύσκολο να τη βρούμε –γι’ αυτό και ονομάζεται μυστική- γιατί είχαμε πάρει  τη ζωή μας λάθος∙ γιατί επιλέξαμε λάθος διαδρομή.

Τι έκπληξη να ανακαλύπτουμε ότι η σοφιά και η αλήθεια μας ήταν τόσο κοντά μας,  που δεν μπορούσαμε καν να το φανταστούμε. Ήταν μέσα μας∙ εμείς είμαστε. Εμείς  η αλήθεια, εμείς και η σοφία. Βρήκαμε λοιπόν την «προίκα» μας, βρήκαμε την τράπουλα! «Γνώθι σαυτόν», με άλλα λόγια. Το μόνο που μας μένει μετά είναι να επιλέξουμε, με δική μας ευθύνη, το παιχνίδι της δικής μας ζωής.

Θα μου πείτε, ε και  τι έγινε; Ωραία τα καταφέραμε και λύσαμε το πρόβλημα της αναζήτησης... και μετά τι άλλαξε; Σωθήκαμε ή μήπως σώσαμε τους άλλους; Τίποτα από όλα αυτά. 

Δεν είμαστε ένα «κομμάτι κρέας»

Αυτό που καταφέρνουμε είναι να νοιώθουμε κάποιες στιγμές το αίσθημα της ευτυχίας, της πληρότητας και της εσωτερικής ασφάλειας.  Να νοιώθουμε ελεύθεροι και δυνατοί, μόνο και μόνο ανακαλύπτοντας και αναγνωρίζοντας το  μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Κοιτάζουμε  γύρω μας τη  φύση και διαπιστώνουμε  το μεγαλείο της που, παρά τις εγκληματικές παρεμβάσεις του ανθρώπου, λειτουργεί τέλεια  σε όλα τα επίπεδα, εκατομμύρια χρόνια τώρα. Και όταν  δίνει ή  δημιουργεί το πρόβλημα, πάντα έχει δημιουργήσει και δώσει και τη  λύση.

Μήπως όμως και ο άνθρωπος δεν είναι μέρος της φύσης;  Γιατί λοιπόν η ανθρώπινη φύση να λειτουργεί διαφορετικά; Δύσκολο θα πεις να το αποδεχτούμε. ‘Επρεπε να το παρατηρήσουμε.

Απλά αφουγκραστήκαμε  τη φύση∙ αφουγκραστήκαμε την ανθρώπινη φύση μας. Μόνο αυτό. Πιάσαμε από το χέρι αυτό τον μοναχικό καβαλάρη, τον εαυτό μας, που νομίζει ότι επειδή επικοινωνεί με 5.000 «φίλους» στον αέρα του διαδικτύου είναι σπουδαίος∙  ασχοληθήκαμε μαζί του, γίναμε συνοδοιπόροί του∙  δεν το αφήσαμε  να πορεύεται μόνος τους με ψεύτικες σημαίες σε λάθος δρόμους. Τον «νταντέψαμε», του δώσουμε τροφή για θρέψη και ουσία για υγεία στη σκέψη, στο συναίσθημά, στο φυσικό του σώμα.

Πιστέψαμε ότι δεν είμαστε ένα «κομμάτι κρέας», που απλά ήρθε στη ζωή για να φύγει,  εξαρτώμενο μόνο από τη μηχανή που μετράει ευρώ σε κέρματα ή  χαρτονομίσματα.

Όχι, είμαστε κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Μπορεί να μην είμαστε το μοναδικό σημαντικό στοιχείο αυτού του σύμπαντος, αλλά σίγουρα είμαστε πολυυύ σημαντικό στοιχείο.

Συνειδητοποιήσαμε τελικά ότι δεν έχει νόημα να χάνουμε τις μικρές τις αστραπές, προσμένοντας τα φώτα τα μεγάλα, που τελικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από πολλές μικρές αστραπές μαζί! 

Και αποφασίσαμε, 

Να αποχαιρετίσουμε νηφάλια την εποχή που φεύγει. 

Να υποδειχτούμε τη νέα εποχή με αλληλέγγυα διάθεση, με ενότητα και συνειδητότητα. Να δούμε σήμερα  τον  άνθρωπο ως αιώνια αλήθεια, που είχε και θα συνεχίσει να  έχει ό,τι χρειάζεται την κατάλληλη στιγμή στη ζωή του.

Να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, να γίνουμε πολλοί∙ γιατί πολλοί μαζί μπορούμε περισσότερα, αν γίνουμε αλληλέγγυοι της αλήθειας μας. Μαζί να  δώσουμε τη σωστή συχνότητα και να γίνουμε πηγή ήχου, να φτάσουμε στη διαπασών∙ δηλαδή στη δια πασών των χορδών συμφωνία, στην  αρμονία τελικά.

Να  προσπαθήσουμε όλοι μαζί να γίνουμε αγωγοί θετικής ενέργειας και σκέψης∙ να γίνουμε δάσκαλοι μας ∙ να γίνουμε παιδαγωγοί σώματος∙ να προσπαθήσουμε να  αφυπνίσουμε την εν υπνώσει -γιατί πάψαμε να τη χρησιμοποιούμε- εσωτερική γνώση και σοφία, την εσωτερική «θεϊκή» μας δύναμη. 

Να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε τη σκέψη μας, τα συναισθήματα και το σώμα μας . Και ω του θαύματος μπαίνοντας σ αυτή τη διαδικασία, διαπιστώνουμε ότι ξέρουμε τι  ακριβώς χρειάζεται  κάθε στιγμή, για να  κατακτήσουμε την  ηρεμία στη σκέψη, που φέρνει τη γαλήνη στη ψυχή και  το σώμα στη φυσική του κατάσταση, που είναι η  υγεία.

Στο σημείο αυτό  αρχίζει η ελευθερία μας∙ Κανείς έξω από μας δεν φταίει πια για ό,τι μας συμβαίνει. Εμείς και μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη. Και τότε ελεύθεροι και δυνατοί συνειδητοποιούμε τη χαρά της εσωτερικής ελευθερίας, της εσωτερικής ασφάλειας και της εσωτερικής δύναμης∙  τότε έχουμε βρει τη «μυστική» γνώση. 

Αυτή είναι η δική μας αλήθεια, ό,τι δηλαδή  έχουμε λόγο και συμμετοχή τόσο στην ήττα, όσο και στη  νίκη μας. Ό,τι δεν έχει τελικά σημασία πόσες φορές θα πέσουμε, αλλά πόσες θα σηκωθούμε με διάθεση να συνεχίσουμε τη διαδρομή στο ταξίδι της ζωής.

Υπάρχει τόση ομορφιά γύρω μας που είναι αμαρτία να μην την βλέπουμε!

Και έτσι θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να ζούμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα... μαζί μ’ εμάς ή χωρίς εμάς!

Εσείς αποφασίζετε.


Αγάπη Παττακού