Ο ισχυρότερος και πλουσιότερος χώρος γεωργικής παραγωγής, ο θεσσαλικός κάμπος συνδέθηκε δυστυχώς άρρηκτα με επιδοτήσεις που έρρευσαν άφθονα, αλλά έγιναν πολυτελή αυτοκίνητα, αντί για επενδύσεις σε νέες καλλιέργειες και καινοτόμες μεθόδους παραγωγής. Το μόνο που έμεινε απ΄όλη αυτή την ιστορία είναι υπερχρεωμένοι συνεταιρισμοί, χιλιάδες στρέμματα μονοκαλλιεργειών στα αζήτητα και σε κάποιες περιπτώσεις νεκρά εδάφη.
Το περιοδικό «Κ» της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (19/2/2012) επιχειρεί με ένα ενδιαφέρον ρεποτάζ -το υπογράφει η Νατάσσα Μπλάτσιου- , να μεταστρέψει την προσοχή μας από την παραπάνω θλιβερή παραδοχή, στους καινοτόμους παραγωγούς του σήμερα, που επιχειρούν να αλλάξουν την ιστορία.
Επιλέξαμε την περίπτωση του παραγωγού Χρήστου Φτάρα από το Κιλελέρ - την διαλέξαμε ακριβώς λόγω του συμβολισμού αυτού του τόπου - ο οποίος εγκατέλειψε την παραδοσιακή καλλιέργεια του βαμβακιού προς χάριν των βιολογικών κλημάτων:
«Το χωριό μας είναι το σύμβολο της αγροτιάς και των βαμβακάδων. Όταν οι γείτονες είδαν τα αμπέλια, έλεγαν, “τρελάθηκαν αυτοί», λέει ο 38χρονος Χρήστος Φτάρας. Όλοι οι νέοι άνθρωποι ακολουθούν πιστά την οικογενειακή καλλιεργητική παράδοση και τις αποφάσεις των εμπειρότερων μελών της οικογένειας. «Ευτυχώς στην περίπτωσή μας, υπάρχει χώρος για νέες ιδέες», λέει χαμογελώντας. Ο ίδιος σπούδασε αρχιτεκτονική στη Βενετία χωρίς ποτέ να λείψει από τις εποχικές καλλιεργητικές φροντίδες, κι εκεί, όπως λέει, κόλλησε το μικρόβιο των αμπελιών. «Το βαμβάκι είναι άσπρο για όλους, ενώ με το κρασί έχεις ένα προϊόν δικό σου στην αγορά».
Η οικογένεια αποφάσισε πριν από τέσσερα χρόνια να φυτέψει 35 στρέμματα αμπελιού, για τα οποία έλαβε πιστοποίηση βιολογικής καλλιέργειας. Το κόστος της επένδυσης υπολογίζεται στις 100.000 ευρώ και έχει αρχίσει, έπειτα από δύο χρόνια παραγωγής, να αποδίδει οφέλη από την πώληση χύμα κρασιού και τσίπουρου. «Υπολογίζουμε ότι την πέμπτη χρονιά παραγωγής, όταν η καλλιέργεια θα αποδώσει το 100% σε ποσότητα και ποιότητα, η οικονομική απόδοση των 35 στρεμμάτων κρασοστάφυλου θα ισοδυναμεί με την απόδοση 350 στρεμμάτων βαμβακιού μας λέει ο κ. Φτάρας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον ίδιο είναι ότι το κράτος λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για τους παραδοσιακούς αγρότες που ενδιαφέρονται για νέες καλλιέργειες. «Όταν το 2006 οι βαμβακάδες θελήσαμε να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο, το κράτος μάς προώθησε την ελαιοκράμβη. Μας την έδωσαν λάθος εποχή για σπορά και, φυσικά, αποτύχαμε. Πως γίνεται λοιπόν να μην αποθαρρυνθείς;»
Στα σχέδιά του περιλαμβάνονται επιπλέον 50 στρέμματα αμπελοκαλλιεργειών και η έγκριση ενός ευρωπαϊκού προγράμματος επιδότησης για τη δημιουργία μονάδας μεταποίησης και εμφιάλωσης. «Ένα ποιοτικό, βιολογικό κρασί με ετικέτα από το Κιλελέρ πιστεύω ότι κάποιος θα το αγοράσει και μόνο από περιέργεια», υποστηρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου