«Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ' αδύνατο»

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι o άνθρωπος από άποψη λειτουργίας μοιάζει λιγάκι με το ποδήλατο, όπως διάβασα για πρώτη φορά στα «Ανθρώπινα Συναισθήματα» του Σ. Κίτσιου˙ αν έχει στόχο και πορεία να ακολουθήσει, διατηρεί τη σταθερότητα και την ισορροπία του όσο προχωράει προς το στόχο˙ μόλις σταματήσει αρχίζει να τρέμει.

Όλοι έχουμε ένα καλό ποδήλατο. Το πρόβλημα μας είναι ότι προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ισορροπία μας ενώ είμαστε ακίνητοι και δεν έχουμε που να πάμε˙ δεν είναι περίεργο λοιπόν που τρέμουμε… Είμαστε φτιαγμένοι για να  πραγματώνουμε σκοπούς. Όταν δεν έχουμε κάποιο προσωπικό σκοπό να μας ενδιαφέρει, να σημαίνει κάτι για μας, τότε κινδυνεύουμε να προσπαθούμε μάταια να ισορροπήσουμε πάνω στο ακίνητο ποδήλατο μας ή να περιπλανιόμαστε άσκοπα. Αν δεν ξέρουμε που πάμε, όποιο δρόμο και να πάρουμε  θα μας οδηγήσει στο πουθενά.

Ξεχάσαμε ότι είμαστε φτιαγμένοι «κατ’ εικόνα» που σημαίνει βούληση, νόηση, δημιουργία και «καθ’  ομοίωσιν» που είναι ο στόχος μας, η αυτοπραγμάτωση δηλαδή˙  να γίνουμε δημιουργοί και «πλάστες». Είμαστε φτιαγμένοι  να κατακτούμε το περιβάλλον, να λύνουμε προβλήματα, να πετυχαίνουμε στόχους και μόνο τότε βρίσκουμε την πραγματική ικανοποίηση στη ζωή, υπερπηδώντας εμπόδια και επιδιώκοντας σκοπούς. 

Όταν λέμε ότι η Ζωή δεν αξίζει, μήπως  θέλουμε, κατά  βάθος, να πούμε πως δεν έχουμε οι ίδιοι κάποιο προσωπικό σκοπό που να αξίζει; Η ανάγκη φέρνει επινοήσεις και στη συνέχεια δημιουργεί ανθρώπους. Πάμπολλες φορές δυστυχισμένοι άνθρωποι έχουν σταθεί ξανά στα πόδια τους, επειδή βρήκαν ένα στόχο και μια πορεία να ακολουθήσουν.

Θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά... γιατί διαπιστώνω ότι όταν όλα πάνε καλά,  με βαρύγδουπο τρόπο φιλοσοφούμε και αναφωνούμε με ευκολία ότι η Ζωή είναι χαρά, η Ζωή είναι ωραία, η  Ζωή είναι παιχνίδι. Αλήθεια τι γίνεται όμως όταν ο θεός γκρεμίζει τον κόσμο μας , όταν η Ζωή μάς τραβάει βίαια το χαλί κάτω από τα πόδια, όταν  νοιώθουμε πως ό,τι οικοδομήσαμε χάθηκε,  όταν η ζωή μας συνθλίβεται στη σκληρή πραγματικότητα;  Τότε  τι είναι αλήθεια η Ζωή; 

Συνεχίζουμε τότε να υποστηρίζουμε ότι η Ζωή είναι όλα αυτά τα ωραία  που μέχρι χθες υποστηρίζαμε και απολαμβάναμε ή βουλιάζουμε στο παράπονο  για την αδικία, τη λοιδορία, την προδοσία, τα λάφυρα  που μας πήρανε, τον πόνο του χαμού; Μήπως τότε ανασφαλείς και τρομαγμένοι αναθεματίζουμε τη ζωή και βουλιάζουμε στο «γιατί σε μένα, γιατί τώρα, γιατί αυτό»; Μήπως παγωμένοι από το φόβο μας αρχίζουμε να τρέμουμε σαν το ποδήλατο που σας έλεγα και χάνουμε τον προσανατολισμό μας;

Συνήθως όταν στραβώσουν τα πράγματα αρχίζουμε να ζούμε σε ψυχολογικούς, ανύπαρκτους χρόνους˙ στο χθες και το αύριο και όχι στο χρόνο του ρολογιού που είναι στο Εδώ και Τώρα...  Και τότε χάνουμε τις  μέρες,  περνάνε τα χρόνια και ξυπνάμε ένα πρωί και: «Το χρήμα ειν΄ ατμός και φεύγει. Η δόξα ειν΄ ατμός και πάει. Ζεις για λίγα χρόνια τη ζωή σου κι ύστερα Άμωμοι εν οδώ αλληλούια», για να θυμηθούμε και την εκπληκτική ατάκα του Θανάση Βέγγου στον «ατσίδα».

 «Τι ώρα είναι; Τώρα. Που είμαι; Εδώ», λέει ο δάσκαλος Σωκράτης στο βιβλίο «Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή».

Χάνουμε το εδώ και τώρα, χάνουμε τη Ζωή˙ δεν ζούμε˙ γιατί μόνο στο τώρα δημιουργεί ο άνθρωπος. Ποτέ δεν δημιουργούμε στο χθες, ούτε στο αύριο. 

Πολλές φορές δυνατοί και άξιοι άνθρωποι γονάτισαν και λύγισαν  όταν τους κυρίευσαν τα καταστροφικά αυτά συναισθήματα, γιατί έπαψαν να γοητεύουν και να γοητεύονται˙ απλά απογοητεύτηκαν. 

Το ερώτημα «τι έκανα λάθος» την ώρα «της καταστροφής», είναι λάθος ερώτημα και σε λάθος χρόνο. Αντ’ αυτού, οφείλουμε να επιλέξουμε το «τι κάνω τώρα» στα νέα νέα δεδομένα. Μήπως πρέπει ν’ αλλάξω πρόγραμμα-λογισμικό και όχι να βουλιάζω θεωρώντας ότι όλα είναι δοσμένα και ότι ορίζομαι μόνο από το πλαίσιο;

Η ευθύνη να σχεδιάσουμε και να ορίσουμε στο εδώ και τώρα το αύριο είναι μόνο δική μας. 

Η δύναμη της ψυχής είναι πάνω από κάθε εμπειρία. Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι δεν υπήρξε κανένα γεγονός που ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Ο θρίαμβος και το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης είναι ότι παρά τη θλίψη που νοιώθει κάποιος, μπορεί να σηκωθεί. 

Είναι θέμα επιλογής. Η ελευθερία βούλησης είναι το μεγαλύτερο δώρο του θεού στον άνθρωπο. Έχουμε το δικαίωμα της απόφασης, της επιλογής αν θα παραμείνουμε δυστυχισμένοι και προσκολλημένοι στο παρελθόν ή θα ανέβουμε στο ποδήλατο μας και θα χαράξουμε  νέα πορεία.

Όταν οι καιροί δυσκολεύουν οι αγωνιστές αναλαμβάνουν τη μάχη. Η ζωή δεν θέλει μόνο καλά, αλλά και γενναία παιδιά. Η ύπαρξη στηρίξει πάντα την ύπαρξη, η ζωή στηρίξει τη Ζωή. Αλλά... «αιτείσθε και δοθήσεται», ζήτα για να σου δοθεί ή αλλιώς «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ή αλλιώς «-Άγιε Νικόλα βοήθα με! -Κούνα και συ το χέρι σου». Κρατήστε ό,τι σας κάνει.

 Η ζωή είναι μωσαϊκό στο οποίο συνυπάρχει το εύκολο και το δύσκολο˙ το καλό και το κακό˙ το ανώτερο και το κατώτερο˙ το θείο και το  δαιμονικό.  Ποτέ η Ζωή δεν ήταν άσπρο- μαύρο.

Ο τρόπος που βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις είναι διαφορετικός για τον καθένα, γιατί  όπως είπε και ο Επίκτητος: «ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα». Γι’ αυτό κάποιος λέει μπροστά σε σκληρά γεγονότα, γκρεμίζει ο θεός τον κόσμο μου, γιατί με ετοιμάζει για κάτι πολύ  καλύτερο, πολύ μεγαλύτερο, ενώ κάποιος άλλος απέναντι στο ίδιο γεγονός αυτοκτονεί. Αυτό που μας συμβαίνει μετράει στη Ζωή 2%, το πως αντιδρούμε σ΄αυτό είναι το υπόλοιπο 98%.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι θέλουμε από μια κατάσταση. Ας φροντίσουμε να έχουμε πάντα μπροστά μας αυτό που θέλουμε, να προσβλέπουμε σ’ αυτό και να ονειρευόμαστε γι’αυτό, σαν να είναι κιόλας εδώ. 

Ας στρέψουμε το βλέμμα μας μπροστά˙ ας το ονειρευτούμε και η επιθυμία  αυτή  θα μας κρατήσει νέους για πάντα.  

Ούτε το σώμα μας δεν λειτουργεί σωστά όταν παύουμε να έχουμε όνειρο, όραμα, στόχο και προορισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν, αφού πάρουν σύνταξη. 

 Όταν δεν επιδιώκουμε ένα στόχο κοιτάζοντας μπροστά, δεν ζούμε πραγματικά. Πάντα θα προηγείται το όνειρο της πορείας. Μήπως δεν ονειρευόμαστε από παιδιά το ποδήλατο που κάποια στιγμή αποκτήσαμε;

«Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ' την αρχή,

Φόρτσα στο πεντάλι, να 'ρθουνε κι οι άλλοι,

πάμε για ορθοπεταλιές

τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας

ξέρουν από ανηφοριές»

 

κατά Άρη Δαβαράκη.

Αχ , άγριο θηλυκό είναι η Ζωή˙  είναι κι αυτή γυναίκα και εκεί που νομίζεις ότι την έχεις κατακτήσει, τη χάνεις˙ και  πάλι από την αρχή. Αυτό όμως είναι και το μεγαλείο της γυναίκας Ζωής. Συνεχώς να τη φλερτάρεις˙ να μην πάψεις ποτέ να την ερωτεύεσαι˙ να τη γοητεύεις και να  γοητεύεσαι από τη γοητεία της.

Αγάπη Παττακού