Η Μεγάλη Εβδομάδα στην Οδό Ονείρων

Μεγάλη Εβδομάδα˙  θα μας πάει με τη γλυκιά μελαγχολία της στην Ανάσταση˙ αυτήν που ο καθένας μας προσδοκά . Αγαπώ τη γιορτή του Πάσχα πιο πολύ απ΄αυτή των Χριστουγέννων. Μου ταιριάζει η χαρμολύπη της. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.




Η τελετουργία της Μεγάλης Εβδομάδας είναι βαθιά ριζωμένη στις παιδικές μου μνήμες. Η συμμετοχή στα θρησκευτικά δρώμενα των ημερών, ειδικά στα χωριά –εγώ μεγάλωσα σε χωριό της ορεινής Αρκαδίας- ήταν μια μοναδική ευκαιρία για εμάς τα πιτσιρίκια να δραπετεύουμε από το σπίτι και την αυστηρή οικογενειακή επιτήρηση.

Μια εβδομάδα καθημερινού ξεπορτίσματος με πρόφαση τη λειτουργία των Παθών του Χριστού και μοναδική αιτία τα εφηβικά μας «πάθη» που εκτονώνονταν στο μάζεμα αγριολούλουδων για το στόλισμα του επιτάφιου, αλλά και στα όλο νόημα βλέμματα που ανταλάσσαμε με τα συνομήλικα ή τα μεγαλύτερα αγόρια, φτιάχνοντας γιρλάντες από άσπρες ,κίτρινες και μωβ μαργαρίτες. 

Θυμάμαι ότι μετά τη Μεγάλη Πέμπτη και τη Μεγάλη Παρασκευή, που παράλληλα με την κορύφωση των Παθών, κορυφωνόταν και η συμμετοχή της πιτσιρικαρίας στα δρώμενα των ημερών, η λειτουργία της Αγάπης το απομεσήμερο της Κυριακής του Πάσχα ήταν  αυτή που περίμενα με μεγάλη λαχτάρα. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να κάψουμε τη λαμπάδα μας και να «μοστράρουμε» τα γιορτινά μας, κάτι που δεν ήταν εφικτό το βράδυ της Ανάστασης, όπου η συμμετοχή μας ήταν guest και έληγε εσπευσμένα μετά το «δεύτε λάβετε φως». Είχε και μια γλυκύτητα, μια ηρεμία το τελετουργικό της, κόντρα στην πολύβουη Ανάσταση.

Μετά τις παιδικές μνήμες έρχεται ο Μανος Χατζιδάκις και το ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου από την Οδό Ονείρων.

«Γειά σας, ήρθα γα να σάς δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωριζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας.  Είναι ας πούμε ο δρόμος που κατοικούμε. Μκρός, ασήμαντος,  λυπημένος, τυραννικός μα και απέραντα ευγενικός. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Και όλα σκεπασμένα από έναν τρυφερό, μα  και αβάσταχτο ουρανό. Εδώ σ΄αυτό το δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με το ανοξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος και όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν»

απαγγέλλει ο Μάνος για να δώσει τη σκυτάλη στο Γιώργο Μαρίνο:

 Κάθε κήπος  έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.

Αυτό είναι το δικό μου Πάσχα˙ έτσι το έζησα σαν μια κλωστή που έδεσε τα εφηβικά μας σκιρτήματα με την Οδό Ονείρων του Μάνου Χατζιδάκι. Και μπορεί το θρησκευτικό μου συναίσθημα να μην έχει τονωθεί ιδιαίτερα με τα χρόνια, στο σήμερα όμως έχω λατρέψει την παράδοση των ημερών από το βάψιμο των κόκκινων αυγών, το πλέξιμο των τσουρεκιών και της γαρδούμπας μέχρι την περιφορά του επιταφίου και το «Χριστός Ανέστη», όπως λατρεύω τα χρώματα, τις μυρωδιές και τις γεύσεις που κρατάνε ζωντανή τη μνήμη μου και δημιουργούν μνήμες στα παιδιά μου. 

 (Απενεργοποιήστε το ηχητικό του blog-στο κάτω μέρος της σελίδας-για να απολαύσετε τις φωνές του Μάνου και του Γιώργου στα ωραία βιντεάκια που βρήκαμε στον "βιντεοσωλήνα"!!!)

Κατερίνα Καρύγιαννη