Σκεφτόμουν ότι κάτι ήθελα να
γράψω γι΄αυτά που ζούμε τα τελευταία δυόμισυ χρόνια και με τα πολλά κατέληξα σε
τούτη την παράδοξη ιστορία...
Μια φορά και έναν καιρό εκεί που όλα ήταν σε
μια ισορροπία στην ζωή μας, μάς ήρθε ο καπιταλισμός στο κεφάλι και από
τότε πονάει το κεφάλι μας και γιατριά δεν έχουμε βρει ακόμη.
Ο κακός μας ο μπαμπάς που τόσα
χρόνια νοιαζόταν για εμάς, μάς τάιζε, μας προστάτευε, μας αγαπούσε μια μέρα μας
απείλησε πως το φαΐ, τα χάδια και η αγάπη τέλος.
Τώρα να τα βγάλουμε πέρα μόνοι
μας. Και εμείς που τόσα χρόνια μας τάιζαν στο στόμα, στην αρχή σοκαριστήκαμε.
Ύστερα αρνηθήκαμε˙ μετά
αντιδράσαμε˙ αργότερα απειληθήκαμε˙ και σιγά – σιγά το συνηθίζουμε. Γιατί;
Γιατί μας έμαθαν πάρα πολλά χρόνια τώρα να μας ''ταΐζουν'' στο στόμα και
αφού περάσαμε και από την Κατοχή που άφησε σοβαρά τραύματα στις ψυχές των επόμενων γενεών, η απειλή είναι ξεκάθαρη: Δεν θα
έχουμε να φάμε.
Α..εντάξει, δηλαδή οι Έλληνες είμαστε τόσα χρόνια ένας ''στοματικός'' λαός με μια καθήλωση που ποτέ
δεν ζητήσαμε αλλά που μας άρεσε.
Ε... λοιπόν ήρθε ο καιρός κουτσά - στραβά
να πάμε στο επόμενο στάδιο που είναι το οιδιπόδειο. Ένα στάδιο στην ανάπτυξη
του ανθρώπου που έχει επαναστάσεις, ανατροπές, θυμούς, ζήλειες, χαρές, φιλιά και ηδονή.
Άντε γιατί αυτός ο απογαλακτισμός
αργεί και δεν έχω και πολύ χρόνο να περιμένω. Ας το χαρούμε λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου