"Το δισάκι μου στον ώμο, για το δρόμο..."

Μου ζητάς να γράψω τις σκέψεις μου, μα πώς να το κάνω˙ εγώ δεν είμαι γραφιάς˙ δεν είμαι συγγραφέας. Έρχεται μια στιγμή που η ψυχή μου αρχίζει να στάζει μελάνι και τότε τα δάκτυλά μου ζωγραφίζουν λέξεις και αισθήματα που την πλημμυρίζουν˙ και τότε αρχινά το σώμα να νιώθει ταράζονται οι αισθήσεις… αυτό μόνο˙ αυτό μπορούν να σχεδιάσουν τα δάκτυλά μου.

Και αυτό τον καιρό, η αλήθεια είναι, δεν νιώθω κάτι που μπορώ να το μοιραστώ με όλους εσάς τους φίλους του arteat. Μια καλικατούρα η καθημερινότητα˙ στείρα από ελπίδα και αισιοδοξία.

Νιώθω αυτό που όλοι νιώθουμε: θυμό, οργή, αγανάκτηση και παλεύω να βρω ηρεμία σε έναν τόσο έκρυθμο και πολυτάραχο κόσμο˙ και αντιστέκομαι και λέω: «όχι˙ η ζωή είναι αλλού˙ έξω από όλα αυτά». Εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να βρούμε το δρόμο μας.  Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα  καταλάβουμε ότι εμείς μπορούμε χωρίς αυτούς, αυτοί δεν υπάρχουν χωρίς εμάς…

Δυστυχώς όμως μάς δημιούργησαν μια  καθημερινότητα μέσα σε απειλές και φόβους˙ μέσα σε διλήμματα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν, μπας και  τους επιτρέψουμε για άλλη μια φορά να σώσουν, οι Ούνοι της πολιτικής, τα κεκτημένα τους˙ τις καρέκλες τους˙ την πολιτική ταυτότητα των οικογενειών τους˙ τη συνέχειά τους στην εξουσία ή πως θα μπουν στο παιχνίδι λαϊκιστές ή τραμπούκοι σωτήρες, για να μας σώσουν˙ για το καλό μας˙ για μας μόνο˙ για μας όλα˙ για το καλό των παιδιών μας˙ όλα μόνο για εμάς˙ όχι για αυτούς…

Και φοβάμαι μήπως δούμε και πάλι την εντολή του ελληνικού λαού να κάνει την περιφορά του Επιτάφιου στα γραφεία κηδειών από πόρτα σε πόρτα˙ μήπως δεν βρουν πάλι ούτε νεκροθάφτη να την κηδέψει.

Ξέρω, το νιώθω και εγώ:  οι άνθρωποι για άλλη μια φορά μας πρόδωσαν˙ θα συμβεί πάλι˙ μάς πρόδωσαν όλοι αυτοί που πιστέψαμε και στηρίξαμε για να  εκπροσωπούν τη ζωή μας˙ να προστατεύουν τα δικαιώματά μας˙ τα κεκτημένα των αγώνων μας˙ να προστατεύουν τη ζωή μας˙ αυτή που σήμερα έχει φτάσει να αξίζει όσα χωράει ένα πορτοφόλι˙ αυτή που χάνεται για 100 ευρώ. Πολλές φορές έγινε και πάλι θα συμβεί˙ όμως η Ζωή δεν πρόδωσε ποτέ αυτόν που την εμπιστεύτηκε.

Ας εμπιστευτούμε μόνο τη Ζωή και κανέναν άλλο. Εμπιστεύομαι τη Ζωή και προχωρώ. Παίρνω το φόβο μου αγκαλιά και  κάνω ένα βήμα μπροστά˙ εγώ για μένα˙ εγώ για δικό μου καλό˙ εγώ για τη δική μου ζωή˙ εγώ για το μέλλον των παιδιών μου˙ εγώ, γιατί εμείς μπορούμε˙ και η Ζωή αγαπάει τους δυνατούς.

Η ζωή μάς δίνει μόνο αν χρειαζόμαστε˙ μας δίνει μόνο όταν ζητήσουμε. Και αν  ζητήσουμε, θα έχουμε. Ας ζητήσουμε από εμάς, γιατί εμείς είμαστε η ζωή, εμείς το τώρα μας, εμείς και το αύριό μας, εμείς μπορούμε...

Ας μην  αφήσουμε τη ζωή μας να γίνει πάλι αρένα για παιχνίδια άλλων. Έχουμε τη δύναμη και τη μπόρεση να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή˙ ανεξάρτητα από το νόμισμα και τους «σωτήρες».

Η αισιοδοξία θα είναι όργανο πλοήγησης και η διάθεση για προσπάθεια θα χαράξει πορεία . Η πτήση μέσω της σκέψης έχει αποδειχθεί   ότι μπορεί να είναι τόσο πραγματική, όσο το πέταγμα με τα φτερά και τον άνεμο.

Ο μόνος αληθινός νόμος τελικά είναι ο νόμος που οδηγεί στην ελευθερία...  

Τι έχει ο φτωχός να φοβηθεί
σπίτι, ουρανός όπου σταθεί
το δισάκι του στον ώμο
για το δρόμο, για το δρόμο.

Άιντε ν' απλώσουμε πανιά
στ' όνειρο και στη λησμονιά
δάκρυα η ζωή στεγνώνει
ξημερώνει, ξημερώνει...

Καλό δρόμο!

Αγάπη Παττακού