Και ύστερα ήρθαν οι «μέλισσες»

Χωρίς λόγο σοβαρό γράφω ˙σήμερα˙ χωρίς κάποια καλή πληροφορία˙ μόνο με γλυκόπικρη διάθεση˙ κάτι σαν τη γεύση του κοκτέιλ Sage rail –σας το φυλάω για την επόμενη εβδομάδα- του φίλου μας Νίκου Γαρτζολάκη˙ και με αφορμή το τραγούδι «μέλισσες».

Στίχοι της Ελένης Φωτάκη˙ μουσική του Γιώργου Καζαντζή με τη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου. Έτσι για να αποχαιρετήσουμε την εβδομάδα που έφυγε˙ για να υποδεχτούμε ένα όμορφο σαββαροκύριακο˙ για να ισορροπήσουμε το πικρό με το γλυκό μας.

Για όλους όσους τολμούν ακόμα να αγαπούν και να αγαπιούνται˙  να ονειρεύονται και να χαίρονται τη ζωή με τις χαρές και τις πίκρες της. 

Για ν’ αντέξουμε που μας περικύκλωσαν  οι ψυχαναγκαστικοί˙ οι φοβικοί˙  οι άνθρωποι που αρνούνται  να αφεθούν σε μια αγκαλιά˙ οι άνθρωποι που εξακολουθούν,  αν και ενήλικες, να επιρρίπτουν στους γονείς τους και στην «κακούργα» κοινωνία τα τρία κακά της μοίρας τους ˙ οι άνθρωποι που αρνούνται να πάρουν την ευθύνη της  ζωής και της ευτυχίας τους. 

Κι όμως...

Αν κλάψω μη με φοβηθείς
την ένοιωσα και πριν χαθείς
μια πίκρα στο ροδόνερο
γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο. 

Καλό σαββατοκυριακοδεύτερο!