Πριν από κάποια χρόνια, όταν χρειάστηκε να αφήσω το γνώριμο για το άγνωστο, ο φόβος κυρίευσε την ψυχή μου. Επέλεξα όμως το άγνωστο˙ επέλεξα να πετάξω ψηλά και δεν το μετάνιωσα, γιατί ο κόσμος ήταν όμορφος από κει πάνω!
Εκείνη την περίοδο, θυμάμαι, με συντρόφευε το σημείωμα του φίλου μου του Κώστα του Σιμόπουλου. Μου είχε γράψει τότε ο Κώστας:
«Ανήσυχο και τολμηρό πουλάκι πέταξε άφοβα!
Το μόνο πουλάκι που δεν τα κατάφερε ποτέ ήταν εκείνο που φοβήθηκε να φτερουγίσει.
Χτύπα δυνατά τις φτερούγες σου! Δυνατά! Και πέταξε! Πέταξε! Και θα φθάσεις ψηλά.
Ο κόσμος από ψηλά είναι πιο ωραίος! Ο αέρας πιο καθαρός! Ο ήλιος πιο λαμπερός! Πέταξε, ανήσυχο πουλάκι ! και εγώ θα πετώ σιμά…»
Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ το σημείωμα αυτό με όλους τους ανθρώπους που κάνουν μια νέα αρχή˙ που παλεύουν με σθένος να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι μέσα από τους δύσβατους δρόμους και τα αδιέξοδα της σημερινής πραγματικότητας˙ που αγωνίζονται να κάνουν τη διαφορά˙ που προσδοκούν με συνοδοιπόρο το όνειρο νά φτιάξουν μια νέα ζωή με αξιοπρέπεια˙ τη ζωή που μας αξίζει και που όλοι δικαιούμαστε.
Σε όλους αυτούς, σε όλους εμάς, θέλω να πω ότι αξίζει να παλεύεις, όταν έχεις κόντρα τον καιρό. Το έχουν πει θαυμάσια οι «Χαΐνηδες» στον ακροβάτη τους: «Με τον καιρό νά’ ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς»... Καλή δύναμη σε όλους μας!
Αγάπη Παττακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου