«Κάτω απ’ το μαξιλάρι»

Ένα τραγούδι φέρνει βόλτες στο μυαλό μου από το πρωί˙ ένα τραγούδι για τις ψυχές που μ΄αγαπούν. Νανούριζα μ΄αυτό τα παιδιά μου όταν ήταν μωρά˙ με την ευχή όταν αποκοιμηθούν οι ψυχές που τ΄αγαπούν να τα μπάζουνε «σε κήπο, με Αϊ-γιάννη και λωτούς και χειμωνανθούς».

 

Κάτω απ΄το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ΄αγαπούν

Παλεύουν κάθε βράδυ
με τα κιούγκια στο σκοτάδι
να φτάσουν στα ψηλά
πλάι στο μαχαραγιά.

Να σου μιλάν στον ύπνο
να σε μπάζουνε σε κήπο
με αϊ- γιάννη και λωτούς
με χειμωνανθούς.

Και όταν σ’ αναταράσσει
για τα σκάρτα που ‘χεις πράξει
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.

Χαϊμαλί από μετάξι
που ‘χουν μέσα του φυλάξει
άχυρο απ΄τη γη
που ‘χει μείνει απάτητη.

Έρχονται και σε μένα
πρόσωπα λησμονημένα,
άδεια και χλωμά
από πριν και το μετά.

Μου κρατάν το χέρι
στο ταξίδι στο καρτέρι
στον ύπνο το βαθύ.
Είναι λίγοι είναι πολλοί.

Μέσα στο πηγάδι
κάτω απ’ το μαξιλάρι
ρίχνονται οι ψυχές
Ήλιε μου τώρα βγες!

 Θανάσης Παπακωνσταντίνου, εκ Τυρνάβου ορμώμενος, από την εκπληκτική δουλειά του –και από τις πιο αγαπημένες μου- «στην Ανδρομέδα και στη γη». Στη β’ φωνή ο Σωκράτης Μάλαμας. 

 Ο καθένας άλλωστε  έχει τον τρόπο του να αναθυμάται τις ψυχές που τον αγαπούν, μέρα που είναι σήμερα, Ψυχοσάββατο και των Αγίων Θεοδώρων. Και χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν.