Για την Άνοιξη και την Ποίηση

Επίσημη πρώτη της Άνοιξης σήμερα με την έναρξη της εαρινής ισημερίας˙ η 21 του Μάρτη, μια μέρα που σηκώνει στις πλάτες της το εορτασμό της Παγκόμιας Ημέρας  Ποίησης, Ύπνου, Δασοπονίας, Κουκλοθέατρου, της Παγκόσμιας Ημέρας της  Γης, της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Ρατσισμού αλλά και για το Σύνδρομο Down.  

 

Και παρ΄ότι έχω μια άρνηση με τέτοιου τύπου εορτασμούς που μου θυμίζουν κούφια μνημόσυνα,  μπαίνω σήμερα στον πειρασμό να «γιορτάσω» την Ημέρα της Ποίησης με κάποιους στίχους του Νίκου Γκάτσου που έγιναν ένα όμορφο τραγούδι σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη -δισκάκι Κόκκινη Κλωστή του 1972-  που το τραγούδησε πρώτη η Δήμητρα Γαλάνη.

Γιατί αυτό και όχι κάποιο άλλο από τα τόσα αγαπημένα μου ποίηματα και στιχάκια; Ίσως γιατί είμαι σε διάθεση ρετρό, ρομαντική, ανοιξιάτικη˙ ίσως γιατί το συγκεκριμένο το τραγουδάνε συνέχεια τα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες –ευχάριστη έκπληξη ότι τους το έδωσαν στο σχολείο ως ανάγνωση- ίσως γιατί βρίσκω  τόσο δυνατό μέσα στην απλότητά του εκείνο το «Δε σού' στειλα το μήλο και σ' έχασα από φίλο, μα μ' ένα πορτοκάλι θα σε κερδίσω πάλι».

Νίκος Γκάτσος λοιπόν και «Μια Κυριακή του  Μάρτη» για την Ποίηση και την Άνοιξη.

Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
εσύ 'σουν στο κατάρτι
κι εγώ στην κουπαστή.
Κρατούσαμε το δάκρυ
στα ματοτσίνορα,
για μας δεν είχαν άκρη
της γης τα σύνορα.

Δε σού' στειλα το μήλο
και σ' έχασα από φίλο,
μα μ' ένα πορτοκάλι
θα σε κερδίσω πάλι.

Φίλα με της καρδιάς μου καραβοκύρη,
να ξαναπιώ τον ήλιο σ' ένα ποτήρι.
Φίλα με Αυγερινέ μου να γίνω Πούλια,
τραγούδι να μου λένε τα θαλασσοπούλια.

Μια Κυριακή του Μάρτη
και μια Σαρακοστή
κρεμάσαμε στο χάρτη
μια κόκκινη κλωστή
και δίπλα στο τιμόνι
όταν γυρίσαμε
το πρώτο χελιδόνι
καλωσορίσαμε.

Δε σού' στειλα το μήλο
και σ' έχασα από φίλο,
μα μ' ένα πορτοκάλι
θα σε κερδίσω πάλι.

Arteat