Ημέρα της Γυναίκας; Ευχαριστώ δεν θα πάρω…

«Χρόνια Πολλά για τη γιορτή της Γυναίκας με μοναδικά δώρα…», λένε τα μηνύματα που λαμβάνω από το πρωί στο κινητό μου και στον υπολογιστή μου από τις εταιρίες που κατά καιρούς αγοράζω ρούχα, παπούτσια κ.λπ. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Όχι μόνο γιατί λόγω κρίσης αγοράζω μόνο ό,τι έχω πραγματικά ανάγκη, αλλά κυρίως γιατί σήμερα δεν γιορτάζω. Για πολλούς λόγους...

Προσωπικά δεν αισθάνομαι είδος προς εξαφάνιση, όπως η καρέτα- καρέτα που της αναλογεί και μια γιορτή, για νά‘χαμε να λέγαμε δηλαδή. 

Επιπλέον, η εμπειρία μου από την τελευταία φορά που «γιόρτασα» την Ημέρα της Γυναίκας, το 1994, με γυναικοπαρέα και πιοτά ήταν αρκετά οδυνηρή. Με υψηλά επίπεδα αλκοόλ στο αίμα μου πέρασα αμέριμνη το παλλόμενο πορτοκαλί φανάρι της Κοδριγκτώνος στη διασταύρωση με την Αριστοτέλους με αποτέλεσμα να προκαλέσω ένα πολύ άσχημο ατύχημα. 
Η πιο ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια της ιστορίας είναι ότι ο ανυποψίαστος διερχόμενος οδηγός με τον οποίο τράκαρα ήταν άνδρας, ο οποίος επέστρεφε από το παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, όπου είχε πάει να αποθέσει ένα τριαντάφυλλο στη σωρό της Μελίνας Μερκούρη που είχε τεθεί από το πρωί της 8ης Μαρτίου σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα.

Έκτοτε δέσμευσα τον εαυτό μου να μην οδηγήσω ποτέ ξανά με αλκοόλ στο αίμα και να μη γιορτάσω ποτέ ξανά την Ημέρα της Γυναίκας· τουλάχιστον όχι με λουλούδια, σοκολατάκια, δώρα, χρόνια πολλά και ξεσαλωμένες γυναικοπαρέες που μπουκάρουν στα μαγαζιά ωσάν στρατιά Ούνων και Βησιγότθων. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την ουσία των αγώνων του γυναικείου κινήματος;

Αντ΄ αυτού διατηρώ και εκφράζω με κάθε τρόπο τον απεριόριστο σεβασμό μου σε όλες τις γυναίκες που κοπιάζουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να επικοινωνήσουν με το σύντροφό τους, να χτίσουν αληθινές φιλίες, να πάρουν μια γεύση ευτυχίας.
Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι ουτοπικοί στόχοι για γυναίκες που ζουν σε άλλες χώρες του κόσμου, όπου ούτε η αυτοδιάθεσή τους  δεν είναι αυτονόητη.

Από σεβασμό και μόνο προς αυτές τις γυναίκες, που ακόμα και σήμερα αγωνίζονται για τα αυτονόητα, έχει μια σημασία να θυμόμαστε τι γιορτάζουμε στις 8 του Μάρτη. Αντιγράφω το κείμενο από την ιστοσελίδα της Wikipedia που αναφέρεται στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας:

«Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (Διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους. Έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία. Παραδοσιακά, ενώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών και ακτιβιστές διαδηλώνουν σε όλο τον κόσμο για να κάνουν γνωστά τα αιτήματά τους για βελτίωση της θέσης των γυναικών, καθώς και να εορτάσουν τις νίκες και τα επιτεύγματα του κινήματος.

Η Παγκόσμια ημέρα των γυναικών ξεκίνησε ως ένας εορτασμός στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ρωσίας, καθώς και του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Σήμερα, σε πολλές περιοχές, η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό της νόημα, και έχει γίνει απλώς μια ευκαιρία για τους άνδρες να εκφράσουν την αγάπη τους για τις γυναίκες όπως συμβαίνει και με τη Γιορτή της Μητέρας και την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Σε άλλες περιοχές, ωστόσο, παραμένει ισχυρή η αρχική πολιτική σημασία της ημέρας για την υποστήριξη της ενδυνάμωσης και της ισότητας των γυναικών.

Ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς, ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911».

Κατερίνα Καρύγιαννη