«Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ»

Οι παρελάσεις των εθνικών επετείων μου δημιουργούν παιδιόθεν αντιφατικά συναισθήματα. Από την εποχή που ο πατέρας μου μας πήγαινε στη στρατιωτική παρέλαση της 25ης Μαρτίου στο Σύνταγμα απεχθανόμουν τα άρματα μάχης, τα αντιπυραυλικά συστήματα και  τις στρατιωτικές στολές.

Το πιο αγαπημένο μου τότε ήταν  το φτερό που πρόβαλε ατίθασα από το καπελάκι των Ευέλπιδων και τα ίχνη που άφηναν στον αττικό ουρανό τα αεροπλάνα που έκαναν σχηματισμούς πάνω από τα κεφάλια μας.

Απεχθανόμουν τα πλαστικά σημαιάκια και τους εκφωνητές στην τηλεόραση που σχολίαζαν φουσκωμένοι από εθνική υπερηφάνεια την ετοιμότητα της ελληνικής στρατιωτικής μηχανής και το υψηλό φρόνημα των ελληνικών στρατευμάτων. Αντίθετα, το άκουσμα του εθνικού μας ύμνου με άγγιζε κατευθείαν στην καρδιά και μού έφερνε δάκρυα στα μάτια.


Ανάλογα ανάμεικτα και αντιφατικά συναισθήματα με κατατρύχουν ακόμα και σήμερα για τις παρελάσεις, κυρίως μαθητικές πια, μιας και τα παιδιά μου είναι μικρά και παρελαύνουν ακόμα . 

Η χαρά τους που συμμετέχουν με γεμίζει υπερηφάνεια.  «Το σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» εξακολουθεί να μου ραγίζει την καρδιά, το ίδιο και τα αθώα βλέμματα των μικρών μαθητών. Συνεχίζω όμως  να απεχθάνομαι τις πλαστικές σημαίες, τις εξέδρες των επισήμων, τα ξασμένα –ειδικά για την ημέρα- μαλλιά των κυριών και την αγένεια των συμπατριωτών μας  που με πατάνε για να περάσουνε μπροστά μου.

Σκέφτομαι ότι τα ίδια αντιφατικά συναισθήματα έχω και για τούτη την πατρίδα. Καταλαβαίνω ότι είμαι εκτός κλίματος, σήμερα ειδικά που το εθνικό- πατριωτικό συναίσθημα είναι πάλι στη μόδα... αλλά μάλλον θα το αντέξω.  Αισθάνομαι άλλωστε πραγματικά ελεύθερη που μπορώ  να ομολογώ,  χωρίς ενοχή πλέον,  ότι τούτη η πατρίδα μου δημιουργεί αντιφατικά αισθήματα.

Ο Μανώλης Ρασούλης έχει εκφράσει  αυτή την αντιφατικότητα με έναν τρόπο συγκλονιστικό στα στιχάκια του από το «Αχ Ελλάδα σ΄αγαπώ». Την έχει ακτινογραφήσει μέχρι το μεδούλι της.  Η Ελλάδα που περιγράφει ο Ρασούλης είναι αυτή που αγαπώ, αλλά  δεκατρείς φορές μ΄αρνιέται˙ ευτυχώς, για να μου θυμίζει ότι η «πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά»... 

Έτσι, για να το θυμηθούμε:

(Απενεργοποιήστε το ηχητικό του blog στο κάτω μέρος της σελίδας)

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά


Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματά της
πόνος και χαρά

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά (…)

Κατερίνα Καρύγιαννη