Ψωμάκι σαν ζυμωτό

Την πρώτη φορά που μου μίλησαν κάποιοι φίλοι για τον αρτοπαρασκευαστή, απέρριψα αμέσως την ιδέα˙ μπελάς, σκέφτηκα, ζέστανε νερό, αγόρασε αλεύρια, περίμενε τρεις ώρες να γίνει το ψωμί, πλύνε τον κάδο...

Καθόλου μπελάς τελικά˙ όλα φαίνονται  «βουνό», άμα τα μεγενθύνεις˙  και όλα είναι εύκολα, άμα τα μικραίνεις.  Αφού λοιπόν  το κλωθογύρισα στο μυαλό μου, για αρκετό καιρό η αλήθεια είναι, αποφάσισα τελικά να πάρω έναν αρτοπαρασκευαστή.  Το κόστος του δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό˙ με 40 ευρώ βρίσκεις κάποια αξιόπιστη συσκευή. Και από τότε πολύ σπάνια πια καταφεύγω στο ψωμί που κυκλοφορεί στους περισσότερους φούρνους.

 

Η διαδικασία γίνεται παιχνιδάκι από ένα διάστημα και μετά˙ εφόσον πειραματιστείτε και αποφασίσετε τι είδους ψωμάκι σας αρέσει να φτιάχνετε. Εγώ με τα πολλά κατέληξα σε έναν τύπο πολύσπορου, για το οποίο χρησιμοποιώ αλευράκι ολικής άλεσης και κίτρινο.

 Και να τι κάνω

• Βάζω στον κάδο του αρτοπαρασκευαστή 300 ml. χλιαρό νερό, μια κουταλιά ζάχαρη ακατέργαστη, ένα κουταλάκι του γλυκού αλάτι. Για το νερό, τη ζάχαρη και το αλάτι υπάρχουν ειδικοί μετρητές που συνοδεύουν τη συσκευή του αρτοπαρασκευαστή, οπότε μην έχετε έγνοια.

• Προσθέτω στη συνέχεια περίπου 30 γρ. βούτυρο˙ γράφω περίπου γιατί ποτέ δεν το μετρώ με ακρίβεια. Βάζω μια δόση με το κουταλάκι του γλυκού.

• Στη συνέχεια προσθέτω 300 γρ. αλεύρι ολικής άλεσης –υπάρχουν κάποιες επιλογές στο εμπόριο- και 300 γρ. κίτρινο αλεύρι. Στη συγκεκριμένη κατηγορία θα βρείτε στα super markets  πολλές επιλογές από ελληνικά και πολυβραβευμένα μάλιστα αλεύρια.

• Στο τέλος, ρίχνω ένα φακελάκι μαγιά.

Πρέπει να έχετε υπ΄όψη σας ότι έχει τεράστια σημασία η σειρά με την οποία μπαίνουν τα υλικά στον κάδο, προκειμένου να γίνει καλά το ζύμωμα και να φουσκώσει το ψωμάκι. Όσες φορές, για παράδειγμα, ανακάτεψα τα αλεύρια με τη μαγιά πριν τα ρίξω στον κάδο, το ψωμάκι μου δεν φούσκωσε.

Τους σπόρους –έχω επιλέξει παπαρουνόσπορο και ηλιόσπορο, από κατάστημα με βιολογικά προϊόντα- τους ρίχνω ακριβώς μισή ώρα αφότου έχει ξεκινήσει το ζύμωμα. Στους περισσότερους τουλάχιστον αρτοπαρασκευαστές υπάρχει ηχητική ειδοποίηση για την προσθήκη σπόρων ή ξηρών καρπών, για να μην είσαστε με το ρολόι στο χέρι.

Ο αρτοπαρασκευαστής έχει επίσης χρονοδιακόπτη που σημαίνει ότι μπορείτε  να προγραμματίσετε εσείς την ώρα που θέλετε να «ξεφουρνίσετε» το ψωμάκι. Αν βέβαια επιλέξετε να τον βάλετε σε λειτουργία τη νύχτα, προκειμένου να απολαύσετε πρωινό με φρέσκο ψωμί, δεν θα μπορέσετε προφανώς να προσθέσετε τους σπόρους˙ μικρό το κακό.

Το καλό με το εν λόγω μηχάνημα είναι ότι σου προσφέρει τη δυνατότητα να αυτοσχεδιάσεις με τα αλεύρια,  τους σπόρους ή τους ξηρούς καρπούς, την πυκνότητα αλλά και το ψήσιμο του ψωμιού. 

Το καλύτερο είναι ότι χωρίς ιδιαίτερο κόπο φτιάχνεις ένα νοστιμότατο και  θρεπτικό ψωμάκι που είναι πραγματικά σαν το ζυμωτό που φτιάχνανε οι γιαγιάδες μας.

Το ακόμα καλύτερο είναι ότι την ώρα που το ψωμάκι ψήνεται μοσχοβολάει όλο το σπίτι.

Και μια μικρή φαντασίωση

Σκέψου λοιπόν μόλις έχεις «ξεφουρνίσει» το μυρωδάτο φρεσκοψημένο ψωμάκι, να έκοβες μια φετούλα, να έσταζες απάνω μερικές σταγόνες αγνό παρθένο ελαιόλαδο, μερικές σταγόνες λεμονάκι, να πρόσθετες μια πρέζα αφράλατο και λίγη ρίγανη... και να δάγκωνες.

Μοναδική ευχαρίστηση! Σε βαθμό που εγώ προσωπικά αν με καλούσαν να διαλέξω το τελευταίο μου γεύμα, θα επέλεγα μόνο ψωμάκι με λάδι, λεμόνι και ρίγανη.

Και μη με ρωτήσετε πως μου ήρθε αυτό για το τελευταίο γεύμα ˙ διάβασα πρόσφατα κάτι σχετικό που έχει δηλώσει η Βικτόρια Χίσλοπ (βλέπε «το Νησί» για να μην μπερδευόμαστε). Προσπαθώ μάλιστα να πείσω τον διαχειριστή του blog να θέσει το ερώτημα στους αναγνώστες μας: «ποιο θα θέλατε να είναι το τελευταίο σας γεύμα». Θα είχα τεράστιο ενδιαφέρον για τις απαντήσεις σας. Αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να «τον ψήσω».